حسین اوجاقی را به نوعی می‌توان شناسنامه ووشوی ایران خواند که طی حضور 14ساله‌‌اش در تیم ملی موفق به کسب انواع و اقسام مدال‌ها در همه عرصه‌ها از بازی‌های آسیایی گرفته تا مسابقات قهرمانی جهان، جام‌جهانی و حتی المپیک شده است. او در سن 35سالگی درحالی با تصاحب آخرین مدال طلای جام‌جهانی چین در روزهای پایانی سال میلادی2010 مجبور به خداحافظی از دنیای قهرمانی در این رشته شده که هنوز توانایی کسب مدال و حضور در بالاترین سطح ووشوی جهان را دارد. اما قانون فدراسیون جهانی با درنظر گرفتن محدودیت سنی برای قهرمانانش دیگر به اوجاقی اجازه حضور در مسابقات آسیایی و جهانی را نمی‌دهد و او تنها می‌تواند از این پس در تورنمنت‌ها و رقابت‌های جایزه بزرگ شرکت کند. دارنده نشان نقره المپیک پکن در گفت‌وگو با همشهری از برنامه‌های آینده‌‌اش و تلخ و شیرینی‌های دوران قهرمانی‌‌اش گفت و اینکه تصمیم به خداحافظی و دل‌کندن از مبارزه برایش چقدر سخت و دردناک است ولی در عین حال می‌خواهد همچنان در خدمت ووشوی ایران باشد و برایش چندان تفاوتی ندارد که چه سمتی برایش درنظر بگیرند. ماحصل حرف‌های این ووشوکار باسابقه را می‌خوانید.
- دل کندن و خداحافظی با دنیای قهرمانی چقدر برای اوجاقی سخت است، آن هم در شرایطی که در سن 35سالگی مدال طلای جام‌جهانی را با قدرت به دست می‌آورد و هنوز هم می‌تواند مبارزه کند؟
باورکنید در سن 35سالگی ودرهمین مسابقات جام‌جهانی چین حریفانم را باقدرت تمام بردم و مدال طلا گرفتم و حتی اگر در گوانجو مصدوم نبودم می‌توانستم طلای دیگری از بازی‌های آسیایی بگیرم. ولی چاره‌ای نیست و قانون فدراسیون جهانی دیگر اجازه حضور در مسابقات آسیایی و جهانی را به من نمی‌دهد. البته می‌توانم در مسابقاتی مثل جایزه بزرگ و همچنین تورنمنت‌های بین‌المللی به فعالیتم ادامه دهم.
- این چندمین مدال جهانی‌ات بود؟
نخستین حضورم در مسابقات جهانی به سال1997 برمی‌گردد که از آن هنگام تاکنون در 7دوره حضورم در مسابقات قهرمانی جهان 3مدال طلا، 2 نقره و یک برنز گرفته‌ام. در 3 دوره حضورم در جام‌جهانی صاحب مدال طلا شدم. 3 بار قهرمان آسیا شدم و در 2 دوره از بازی‌های آسیایی نیز یک نقره و یک طلا به دست آوردم و در بازی‌های المپیک2008 پکن هم که ووشو به شکل آزمایشی شرکت کرد توانستم مدال نقره بگیرم. البته اینها جدا از مدال‌های متعدد دیگری است که در تورنمنت‌ها و مسابقات جایزه‌بزرگ گرفته‌ام.
- با این کارنامه فکر می‌کنیم که شما در صدر رکوردداران این ورزش در جهان قراردارید؟
در ووشو هستند قهرمانانی که هرکدام توانسته‌اند 3 مدال طلا جهانی بگیرند ولی مدال‌های نقره و برنز آنان به من نمی‌رسد، ضمن آنکه هیچ قهرمانی در دنیا سابقه 7بار حضور در مسابقات قهرمانی جهان را ندارد.
- حالا که نمی‌توانی در مسابقات آسیایی و جهانی شرکت کنی آیا بهتر نیست خداحافظی کنی و در کسوت مربی تجربه چندین ساله‌ات را در اختیار جوانان قراردهی؟
بحث مربیگری درمیان نیست چرا که مدت‌هاست مدیر فنی تیم ملی‌ام که کاری است خطیر و حساس و رابط اصلی میان مدیریت فدراسیون و کادر فنی که فکر می‌کنم با موفقیت به‌دست آمده در بازی‌های آسیایی به خوبی توانسته‌ام از عهده این وظیفه دشوار برآیم. آنچه باعث می‌شود در خداحافظی دچار تردید شوم به توانایی‌هایم برمی‌گردد که در مقایسه با جوانان فعلی از شرایط بهتری برخوردارم. قبل از بازی‌های آسیایی گوانجو در تست آمادگی جسمانی گرفته شده از ورزشکاران اعزامی در آکادمی ملی المپیک با فاصله‌ای بسیار با نفر دوم و سوم تیم ملی در جای نخست قرارگرفتم.
جالب است بدانید کارنامه من مثبت 24 بود و نفرات بعد از من منفی 11 و 15 از خود برجای گذاشتند یا در بارفیکس نمره من با 20 اختلاف نسبت به نفر دوم 40 شد و در پرش دوطرف زیگزاکی که بیانگر قدرت و سرعت بود در کنار 178امتیاز من نفر دوم تنها موفق به کسب 160 امتیاز شد.
- با این اوصاف فرصت گرانبهایی را برای رسیدن به مدال طلای دیگری از بازی‌های آسیایی از دست دادی؟
من اگر اسیر مصدومیت ناخواسته قبل از بازی‌های آسیایی نمی‌شدم شک نکنید که می‌توانستم همانند بازی‌های آسیایی 2002 بوسان در گوانجو نیز طلایی شوم.
- ووشوی ایران با داشتن فردی مثل اوجاقی که جزو نوادر این رشته در دنیا محسوب می‌شود چرا می‌باید همچنان به‌دنبال سرمربی چینی در بخش ساندا باشد؟ به‌نظر شما در کدام بخش هنوز ووشوی ایران نیاز به دانش مربیان چینی دارد؟
این نظر لطف شماست، ولی سیاست فدراسیون همچنان جذب سرمربیان چینی برای تیم‌های مختلف است ولی می‌توانم بگویم که نه‌تنها من بلکه اساتیدی مثل میرمیران، موحدنیا، شعبانی، جعفری و حیدری هم توانایی اداره تیم ساندا رادارند. خوشبختانه نه در ساندا بلکه در تالو هم با بودن مربیانی چون بنی‌طالبی، غفارامانی، اسدیان و ارسطو یک تعامل دوسویه با مدیریت فدراسیون وجود دارد و تلاش همه کادر فنی موفقیت ووشو بدون درنظرگرفتن منافع شخصی است.
- شما به‌عنوان مدیر تیم‌های ملی فکر می‌کنی در حال حاضر در کدام بخش ووشوی ایران در بحث مربیگری به مرز خودکفایی رسیده است؟
در بخش ساندا مردان فکر می‌کنم که درصورت نیامدن مربی دارای کارنامه، مربیان ایرانی می‌توانند به‌خوبی از عهده این کار برآیند ولی در بخش‌های دیگر مثل تالوی آقایان و بانوان و سانشوی بانوان هنوز نیاز به مربیان چینی هست.
- چرا ساندا نسبت به تالو از موقعیت بهتری در ایران برخوردار است؟
اتفاقا در تالو استعدادهای خوبی داریم ولی سابقه فرهنگی ما نشان می‌دهد رشته‌هایی مثل تالو که با روح و روان آدمی در ارتباط است برای جا افتادن نیاز بیشتری به زمان دارند و ما در تالو نیز تاکنون مدال‌های خوبی به‌دست آورده‌ایم و در گوانجو هم فقط روی بدشانسی از دستیابی به مدال محروم ماندیم. خوشبختانه هیچ تبعیضی هم در بین نیست و حتی در برخی مواقع به تالوکاران توجه بهتری می‌شود.
- بازتاب جهش و درخشش ووشوکاران ایرانی در بازی‌های آسیایی گوانجو در رقابت با سایر رشته‌های رزمی چه رهاوردی در داخل کشور برای این رشته به همراه داشته است؟
با اطلاعاتی که از باشگاه‌ها و هیأت‌ها به‌دست آورده‌ایم استقبال از ووشو به طرز بی‌سابقه‌ای افزایش پیدا کرده و تمایل رسانه‌ها نیز در این مدت به نحو چشمگیری نسبت به گذشته بیشتر شده و این خود می‌تواند برای این ورزش نوپای رزمی بسیار امیدوارکننده باشد.
- آیا این مسئله روی قرارداد ورزشکاران این رشته با باشگاه‌ها هم تأثیر خود را گذاشته‌است؟
متأسفانه قرارداد با باشگاه‌ها قبل از بازی‌های آسیایی بسته شد و به همین دلیل ورزشکاران ووشو با همان شرایط قبلی در لیگ حاضر شدند. برای سال آینده شاید بشود شاهد تأثیرگذاری مسابقات آسیایی و رونق این رشته در کشور در قرارداد بازیکنان باشیم.
- شما در لیگ هم به میدان می‌روید؟
بله من عضو باشگاه نفت تهران هستم.
- با توجه به جایگاهت در تیم ملی و کمیته فنی آیا این موضوع درصورت شکست خوردن نمی‌تواند برایت گران تمام شود؟
با توجه به تمرینات منظم و آمادگی مطلوب جسمانی و فنی از این موضوع چندان نگران نیستم و حواسم کاملا جمع است، اما با این وجود بی‌دغدغه هم نمی‌توانم باشم. البته بحث مالی هم یکی از دلایلی است که امثال مرا وامی‌دارد تا با وجود چنین جایگاهی همچنان در میدان بمانم.
